Pomimo liberalizacji międzynarodowego handlu, ciągle mamy do czynienia ze zjawiskiem protekcjonizmu handlowego, a więc ochrony producentów krajowych przez zagraniczną konkurecją. Jakie działania są prowadzone w tym celu przez kraje w dziedzinie handlowej?
Aby „dać fory” rodzimym przedsiębiorcom, stosuje się najróżniejsze, często bardzo wymyślne metody. Okazuje się bowiem, że narzędzia polityki handlowej mogą mieć bardzo odmienny charakter i dawać różne skutki.
Najstarszym i najszerzej stosowanym środkiem jest cło, a więc opłata pobierana przy przekraczaniu przez towar granicy danego kraju. W dzisiejszych czasach większość ceł stanowią cła importowe – jak wskazuje nazwa, pobierane przy imporcie danego towaru. Niektórzy są bowiem zdania, że w interesie kraju leży ograniczenie importu niektórych towarów.
Istnieją także skuteczne środki finansowe, do których należą choćby subsydia i ulgi. Ich zadaniem jest ułatwienie wejścia na międzynarodowy rynek producentom krajowym. Mają także chronić rodzimy rynek wewnętrzny, poprzez takie działania jak pokrywanie części kosztów produkcji krajowych przedsiębiorców. Mogą dotyczyć także udzielania dotacji pieniężnych, ulg podatkowych czy kredytów na specjalnych warunkach.
Wewnętrzny rynek bardzo dobrze chronią także takie działania jak licencje importowe, zakazujące przywozu do kraju określonych towarów, jeśli nie posiada się specjalnych dokumentów, a więc licencji na ich import. Może być to także ilościowe ograniczanie importu w ustalonym przedziale czasowym, a więc tak zwane kontyngenty. Uniemożliwiając, lub nawet zmniejszając dozwolony import – ułatwia się działanie przedsiębiorcom działającym na terenie danego kraju, a utrudnia – tym z zagranicy.
Inną metodą jest także zastosowanie specyficznych wymogów technicznych. Firmy, chcące wprowadzić na rynek krajowy swój towar, muszą produkować i dostarczać go zgodnie z ustalonymi standardami, a więc parametrami jakościowymi. Do typowo technicznych narzędzi protekcjonizmu zalicza się także wprowadzanie systemów pomiaru o kontroli jakości produkcji, które bardzo dokładnie badają proces powstawania „obcych” towarów. Także opakowania, oznakowanie produktów oraz ich dokumentacja towarowa musi spełniać precyzyjnie określone przez dany kraj warunki, aby towar taki mógł znaleźć w nim rynek zbytu.